صرع: علائم، انواع، درمان بیماری صرع در طب سنتی / صرع: ارثی بودن و ازدواج
صرع: علائم، انواع، و درمان بیماری صرع در طب سنتی / صرع خفیف / بیماری صرع و ازدواج, بیماری صرع ارثی است؟
صرع : در این مقاله از بخش مغز و اعصاب وبسایت ویکی ویو به بیماری صرع و علائم صرع خفیف, بیماری صرع و ازدواج, انواع بیماری صرع, درمان بیماری صرع, درمان صرع در طب سنتی, بیماری صرع ارثی است یا خیر می پردازیم.
با ما در وبسایت ویکی ویو همراه باشید.
فهرست مطالب این مقاله
- صرع چیست
- علائم صرع خفیف
- بیماری صرع و ازدواج
- انواع بیماری صرع
- درمان بیماری صرع
- درمان صرع در طب سنتی
- بیماری صرع ارثی است؟
صرع, صرع چیست, علائم صرع خفیف, بیماری صرع و ازدواج, انواع بیماری صرع, درمان بیماری صرع, درمان صرع در طب سنتی, بیماری صرع ارثی است, درمان صرع, تشنج
صرع چیست
صرع یک اختلال سیستم عصبی مرکزی (اختلال نورولوژیکی) است که در آن فعالیت سلول های عصبی در مغز مختل شده و منجر به تشنج می گردد که طی آن رفتار، علائم و احساسات غیرطبیعی از جمله از دست رفتن هوشیاری رخ می دهد.
علائم صرع مختلف است.
صرع چیست
برخی افراد مبتلا به صرع ساده، طی تشنج به مدت چند ثانیه خیره می مانند، در حالیکه برخی دیگر دچار حرکات تنشی در دستها و پاها می گردند.
حدود ۱ نفر در هر ۱۰۰ آمریکایی یکبار در طول زندگی تشنج را تجربه می کند. ب
ا این حال، تشنج به تنهایی به این معنی نیست که شما صرع دارید. معمولاً حداقل دو صرع غیر تحریک شده، برای تشخیص صرع لازم است.
حتی تشنج های ملایم نیز نیازمند درمان هستند چون در طی فعالیت هایی مثل رانندگی و یا شنا می تواند خطرناک باشد.
درمان که عموماً شامل دارو و گاهی جراحی است، می تواند تکرر یا شدت تشنجات را کاهش داده یا از بین ببرد.
حتی گاهی صرع در کودکان با رشد و افزایش سن آنها از بین می رود.
علائم صرع خفیف
در بیماری صرع فعالیت سلول‌های عصبی در مغز مختل شده و منجر به تشنج می‌گردد.
صرع خفیف
یکی از انواع صرع، صرع خفیف است.
این نوع از صرع بیشتر در کودکان اتفاق افتاده و در اغلب موارد با حمله‌هایی با شدت و زمان کم همراه بوده و خطرات کمتری نیز پیش رو دارد.
در صورتی که مطالعه قسمت خاصی از این مطلب مد نظر شماست، با انتخاب عناوین ارائه شده در فهرست موضوعی زیر، به موضوع دلخواه خود برسید.
علائم صرع خفیف
صرع خفیف چیست؟
این نوع از صرع با حالتی از خاموشی و بدون حملات شدید تشنجی رخ می‌دهد و به همین دلیل از آن به عنوان صرع خفیف یاد می‌شود.
این اختلال ممکن است چند بار در روز اتفاق بیفتد و یا با انواع دیگری از تشنج با علائم شدید و خفیف خاصی نیز همراه باشد.
این بیماری در چه کسانی بیشتر شیوع دارد؟
صرع خفیف یکی از انواع مختلف صرع است که به طور معمول در کودکان به خصوص پسر بچه‌ها شیوع بیشتری دارد.
این اختلال در افراد زیر ۲۰ سال به وجود می‌آید و در کودکان ۶ تا ۱۲ سال بیشتر مشاهده می‌شود.
همچنین در حدود نیمی از مبتلایان به این نوع صرع دارای سابقه خانوادگی این بیماری هستند.
علائم و مدت زمان وقوع صرع خفیف
زمان این نوع صرع بسیار کوتاه است و حدود کمتر از ۱۵ ثانیه طول می‌کشد.
این اختلال به طور معمول به خیره شدن به یک نقطه آغاز و با علائم زیر همراه است:
اختلال یادگیری در کودکان
حواس پرتی و عدم توجه به درس در کودکان
تغییرات در فعالیت عضلانی مانند عدم توانایی در حرکت دست، پریدن پلک و به هم خوردن لب‌ها
درک نکردن محیط اطراف و وقفه در حرکت، صحبت کردن و فعالیت‌های دیگر
در برخی از موارد حمله عصبی بدون نمایان شدن علائم ظاهری
تنفس عمیق‌تر و سریع‌تر در موارد حمله عصبی
نکات مهم
این بیماری ممکن است چند بار در طول روز اتفاق بیافتد.
علائم صرع خفیف ممکن است تا هفته‌ها و ماه‌ها در کودک نمایان نشود.
امکان دارد در برخی از بیماران، تشنج در این بیماری کند و طولانی باشد.
این بیماری اغلب با رویا بافی، عدم توجه، و یا سوء رفتار‌های دیگر اشتباه گرفته می‌شود.
علائمی که در حین بیماری رخ می‌دهد
در این نوع صرع فرد پس از چند ثانیه کوتاه به هوشیاری رسیده و از تشنج خود چیزی به یاد نمی‌آورد.
ممکن است در حین صرع خفیف توقف کوتاه مدتی رخ دهد و سپس تشنج پس از مدت کوتاهی از سر گرفته شود.
ممکن است هنگام صحبت کردن توقفی روی داده و پس از مدت کوتاه دوباره شروع به صحبت کند.
در صرع خفیف به طور معمول فرد به زمین نمی‌افتد.
تشخیص بیماری صرع خفیف
در صورتیکه هر یک از علائم ذکر شده را در فرزند خود مشاهده کردید، برای بررسی بیشتر و اطمینان از وجود این بیماری مراجعه به پزشک متخصص الزامی است.
پزشک متخصص مغز و اعصاب با انجام معاینات بالینی می‌تواند عملکرد مغزی کودک را مورد بررسی کامل قرار دهد و با سیگنال‌های دریافتی به وسیله نوار مغز، معاینه بالینی و گرفتن شرح حال به تشخیص صحیح برسد.
البته در برخی از موارد تشخیص ممکن است بسیار پیچیده بوده و به روش‌های دیگری مانند آزمایش خون، سی تی اسکن و ام آر‌ای نیز برای رسیدن به نتیجه‌ای قطعی نیاز باشد.
درمان بیماری صرع خفیف
همچنین برای درمان صرع خفیف موارد زیر به کار برده می‌شود:
- در ابتدا درمان دارویی
- سپس تغییر در سبک زندگی در بزرگسالان و حتی کودکان مانند گنجاندن ورزش در کار‌های روزانه
- دادن یک رژیم غذایی متناسب
- و در آخرین مرحله جراحی
بیماری صرع و ازدواج
ازدواج یکی از مهم ترین تصمیمات برای زندگی مشترک است اما قضیه زمانی حساس تر خواهد شد که بفهمید طرف مقابلی که می خواهید با آن ازدواج کنید دچار بیماری صرع است
بیماران صرعی دارای شرایط ویژه و خاصی هستند و برای ازدواج با این افراد باید همه جوانب را در نظر بگیرید
در این قسمت نکاتی را درباره ازدواج با بیماران مبتلا به صرع به شما خواهیم گفت.
بیماری صرع و ازدواج
ازدواج با بیماران مبتلا به صرع
در کل برای ازدواج و بچه‌دار شدن این بیماران مشکلی وجود ندارد اما بسته به جنسیت، بین زن و مرد تفاوت است.
در صورتیکه بیمار مبتلا به صرع، خانم باشد، باید در مورد داروهایی که در دوران بارداری مصرف می‌کند، تجدیدنظر کرد؛ به‌طوری‌که در حین بارداری حمله‌ای بر مادر عارض نشود.
اما در کل و با اعمال محدودیت‌های خیلی کم و جزیی، منعی برای ازدواج، اشتغال و فرزندآوری برای بیماران صرع وجود ندارد.
به همسر آینده باید بگویم، من صرع دارم؟
اگر قصد ازدواج دارید بهتر است بیماری صرع خود را با شخص مورد نظر در میان بگذارید؛ اگرچه هستند کسانی که صرع دارند و آن را مخفی می‌کنند.
شما نه تنها آن را پنهان و مخفی نکنید، بلکه با کمال شجاعت و صادقانه مشکل خود را با طرف مقابل در میان بگذارید و او را با رفتن نزد پزشک معالجتان یا هر پزشک دیگر، قانع کنید که با کنترل صرع می‌توانید یک زندگی سالم و پربار داشته باشید.
هر چند متخصصان مغز و اعصاب عقیده دارند که در برخی از موارد با کنترل دارویی صرع، همراه با رعایت نکات بهداشتی به مدت ۳ تا ۵ سال در صورتی که تشخیص گزارش نشود با نظارت پزشک معالج، دارو می‌تواند کاملا قطع شود و فرد به بهبودی کامل دست یابد.
میل جنسی در افراد مصروع چگونه است؟
افراد مصروع نیز به مانند دیگر افراد دارای احساسات جنسی هستند.
این افراد دارای فعالیت جنسی هستند.
هیچ مدرکی نشان نداده است که در طی فعالیت جنسی، تشنج صورت می گیرد.
به ندرت؛ در طی و یا بعد از فعالیت بدنی و عاطفی شدید، ممکن است تشنج بروز کند.
اختلال عملکرد جنسی در بین مردان مصروع شایعتر است.
برخی داروهای ضد صرع از قبیل: فنوباربیتال و پریمیدون، می توانند باعث ایجاد و یا تشدید اختلال عملکرد جنسی شوند.
اگر تشنج را تحت کنترل خود در نیاورید، ممکن است باعث اختلال عملکرد جنسی شود.
اگر قصد ازدواج با فرد مصروع را دارید ، از مشورت با پزشک معالج خودداری نکنید.
انواع بیماری صرع
صرع به چندین نوع مختلف تقسیم می‌شود که هرکدام ویژگی‌های خاص خود را دارند. بعضی از انواع صرع عبارتند از:
انواع بیماری صرع
صرع کوچک:
که غالباً در کودکان رخ می‌دهد.
کودک به یکباره فعالیت خود را متوقف می‌کند
و برای حدود یک دقیقه با نگاهی بی‌حالت به اطراف خیره می‌شود بدون اینکه بفهمد در اطراف او چه می‌گذرد.
صرع بزرگ:
که در تمام سنین رخ می‌دهد.
فرد هوشیاری خود را از دست می‌دهد، عضلات بدنش سفت می‌شود
و سپس دست و پا و بدن وی دچار تکان‌های غیرقابل کنترلی می‌شوند.
امکان دارد اختیار ادرار نیز از دست برود و فرد خود را خیس نماید.
حمله صرع بزرگ چندین دقیقه طول می‌کشد
و غالباً به‌دنبال آن فرد به خواب عمیقی فرو می‌رود یا گیج است.
قبل از بروز حمله صرع، فرد ممکن است
علایم هشداردهنده‌ای را احساس کند: احساس عصبی بودن؛ اختلالات بینایی؛ احساس بوی بد؛ یا شنیدن صداهای عجیب و غریب.
صرع کانونی:
که طی حمله آن، یک قسمت کوچک از بدن دچار تکان‌های غیرقابل کنترل می‌شود.
این حالت تکان خوردن به قسمت‌های دیگر بدن گسترش می‌یابد و ممکن است تمام بدن شروع به تکان خوردن نماید.
اما فرد هوشیاری خود را از دست نمی‌دهد.
صرع لوب گیجگاهی مغز:
که طی حمله آن، فرد ناگهان رفتاری غیرطبیعی که با شخصیت و رفتار عادی وی همخوانی ندارد بروز می‌دهد،
مثلاً ممکن است ناگهان عصبانی شود یا از خود خشونت بروز دهد؛ بدون دلیل بخندد؛
یا حرکات بدنی عجیب و غریب داشته باشد (از جمله حرکات جویدن غیرطبیعی).
عوامل بیمای صرع
بیش از ۵۰ اختلال و بیماری مغز می‌توانند صرع ایجاد کنند،
اما اصولاً بیماری‌هایی که در ساختمان مغز خلل وارد می‌آورند تنها در ۲۵% موارد صرع یافت می‌شوند.
درمان بیماری صرع
داروها:
داروهای ضدصرع (AEDs) ازطریق کنترل فعالیت الکتریکی مغز که موجب تشنج می‌شود، کار می‌کنند.
این داروها صرع را درمان نمی‌کنند و به‌منظور توقف تشنج هنگامی که در حال اتفاق افتادن است، استفاده نمی‌شوند.
این داروها بهترین نتیجه را زمانی دارند که به‌طور منظم و تقریبا در زمان های مشابهی از روی مصرف شوند.
تشنج در هفتاد درصد از افراد با مصرف این داروها به‌کلی تحت کنترل در می‌آید.
هدف از درمان، توقف تمام تشنج‌ها با مصرف حداقل مقدار و تعداد داروهای ضدصرع و حداقل اثرات جانبی است.
درمان بیماری صرع
معمولا درمان با استفاده از یک داروی ضدصرع و در کمترین مقدار آن آغاز می‌شود و به‌تدریج مقدار آن اضافه می‌شود تا زمانی‌که تشنج‌های بیمار تحت کنترل در بیایند.
اگر تشنج‌های فرد توسط این دارو کنترل نشد، معمولا یک داروی ضدصرع دیگر (با اضافه کردن داروی جدید و کنارگذاری تدریجی داروی قدیمی) تجویز می‌شود.
اگر تشنج بیمار تنها با استفاده از یک دارو کنترل نشود، ممکن است داروی دیگری نیز اضافه شود و بیمار لازم باشد هر روز دو نوع دارای ضدصرع مصرف کند.
اکثر داروی ضدصرع دارای دو نام هستند، یکی نام عمومی و یکی نام تجاری که توسط شرکت سازنده تعیین می‌شود.
برخی از داروهای ضدصرع بیش از یک نسخه‌ی عمومی دارند و هر نسخه ممکن است دارای نام مخصوص به خود باشد.
برای برخی از ضدصرع‌ها نسخه‌های مختلف دارو ممکن است با هم اختلاف کمی داشته باشند و این می‌تواند روی کنترل تشنج تأثیرگذار باشد.
هنگامی که مشخص شد یک داروی ضدصرع می‌تواند تشنج‌های بیمار را تحت کنترل در آورد و مناسب او است،
توصیه می‌شود که بیمار همان نسخه از دارو را همیشه مصرف کند.
روش های درمان صرع
چه گزینه‌های درمانی دیگری برای صرع وجود دارد؟
اگرچه به‌طور کلی صرع قابل درمان نیست ولی در بیشتر افراد تشنج‌ها قابل کنترل است، بنابراین صرع دارای تاثیر کمی روی زندگی آنها بوده یا اصلا تاثیری ندارد.
بیشتر افراد دچار صرع از داروهای ضدصرع برای ممانعت از بروز تشنج استفاده می‌کنند.
برای افرادی که تشنج آنها توسط داروهای ضدصرع قابل کنترل نیست، گزینه‌های درمانی دیگری نیز وجود دارد.
رژیم غذایی کتوژنیک
رژیم غذایی کتوژنیک یک گزینه‌ی درمانی برای کودکان مبتلا به صرع است که تشنج آنها توسط داروهای ضدصرع کنترل نمی‌شود.
این رژیم غذایی ممکن است تعداد یا شدت تشنج‌ها را کم کند و اغلب دارای تاثیرات مثبتی بر رفتار است.
این رژیم غذایی بسیار تخصصی است و باید تحت مراقبت، نظارت و هدایت متخصصان مربوطه انجام شود.
رژیم غذایی کتوژنیک
رژیم غذایی کتوژنیک یک رژیم غذایی دارای چربی بالا، کربوهیدرات پایین و پروتئین کنترل شده است که از دهه‌ی ۱۹۲۰ برای درمان صرع مورد استفاده قرار گرفته است.
این رژیم غذایی یک درمان پزشکی است و اغلب تنها زمانی در نظر گرفته می‌شود که حداقل دو داروی مناسب استفاده شده باشد ولی نتیجه‌بخش نبوده باشد.
رژیم غذایی کتوژنیک گزینه‌ی درمانی مناسبی برای کودکانی است که کنترل صرع آنها دشوار است.
بدن معمولا از گلوکز حاصل از کربوهیدرات‌ها به‌عنوان منبع انرژی استفاده می‌کند.
زمانی‌که بدن از چربی به‌عنوان منبع انرژی استفاده می‌کند، مواد شیمیایی به نام کتون در بدن تولید می‌شوند و بدن به‌جای گلوکز از کتون‌ها به‌عنوان منبع انرژی استفاده می‌کند.
ماده‌ی شیمیایی دیگری به نام دکانوئیک اسید نیز با مصرف این رژیم غذایی در بدن تولید می‌شود.
این مواد شیمیایی به کاهش تشنج در برخی از افراد کمک می‌کنند.
البته این رژیم غذایی ممکن است برای هر فردی نتیجه‌بخش نباشد، اما برای انواع مختلفی از تشنج‌ها و سندرم‌های صرع از جمله صرع میوکلونیک آستاتیک، سندرم دراوه، اسپاسم شیرخوارگی (سندرم غرب) و توبروز اسکلروزیس مناسب است.
فرم‌های مختلفی از رژیم‌های کتوژنیک وجود دارد.
انواع غذاهایی که مصرف می‌شود و روشی که هر رژیم محاسبه می‌شود، کمی متفاوت است اما هرکدام از رژیم‌ها در کاهش تشنج در برخی از افراد مؤثر بوده‌اند.
درمورد این رژیم‌های غذایی بروز یبوست مسئله‌ای شایع است.
علت آن تا حدودی مرتبط با این مسئله است که چربی‌ها نسبت‌به کربوهیدرات‌ها زمان بیشتری می‌برد تا تجزیه شود و نیز به‌علت عدم وجود فیبر که البته قابل درمان است.
گرسنگی، استفراغ و فقدان انرژی نیز در آغاز این روش درمان معمول بوده اما این اثرات جانبی ممکن است با گذشت زمان کاهش یابند و با نظارت دقیق قابل اجتناب هستند.
بسیاری از کودکان با مصرف این رژیم غذایی حس افزایش انرژی و هوشیاری بیشتری را تجربه می‌کنند.
تحریک عصب واگ
روش درمان تحریک عصب واگ (Vagus nerve stimulation یا VNS) درمانی برای صرع است که شامل کاشت یک محرک (ضربان‌ساز) زیر پوست ناحیه‌ی بالای قفسه‌ی سینه است.
این دستگاه ازطریق زیر پوستی با یک سیم به عصب واگ در گردن وصل می‌شود.
دستگاه محرک تحریک‌های الکتریکی ملایم و منظمی را به این عصب می‌فرستد تا فعالیت الکتریکی نامنظم مغز را که منجر به تشنج می‌شود، آرام کند.
تحریک عصب واگ روشی از درمان برای افراد دارای صرع است که تشنج‌های آنها توسط داروها تحت کنترل نمی‌آیند.
اعصاب واگ یک جفت عصب هستند که از مغز آغاز شده و در تمام بدن ادامه پیدا می‌کنند.
آنها پیام‌هایی را بین مغز و بدن مبادله می‌کنند.
هدف درمان به روش تحریک عصب واگ، کاهش تعداد، مدت زمان و شدت تشنج‌ها است.
در برخی از افراد تعداد تشنج‌های آنها کم می‌شود، برای برخی این روش ممکن است تاحدودی موجب کاهش تشنج شود و در برخی هم اصلا تاثیری ندارد.
این روش از درمان ممکن است از طول مدت یا شدت تشنج‌ها بکاهد اما این درمورد هر فردی مصداق ندارد.
این روش ممکن است زمان مورد نیاز برای بازیابی فرد پس از یک تشنج را کم کند.
بعید است که این روش بتوند به‌کلی موجب توقف تشنج‌ها شود.
همچنین ممکن است دو سال طول بکشد تا زمانی‌که تاثیر آن روی تشنج‌های فرد دیده شود.
این روش به‌همراه داروهای ضدصرع و نه به‌جای آنها استفاده می‌شود.
اگرچه اگر درمان تحریک عصب واگ نتیجه‌بخش باشد، ممکن است بتوان مقدار مصرف داروی فرد را به‌تدریج کم کرد.
جراحی صرع
جراحی صرع نوع دیگری از جراحی مغز است که برخی از افراد مبتلا به صرع برای کاهش یا توقف تشنج آن را انجام می‌دهند.
انواع مختلفی از جراحی صرع وجود دارد.
یکی از انواع این جراحی‌ها شامل حذف بخش خاصی از مغز است که تصور می‌شود موجب بروز تشنج‌ها می‌شود.
نوع دیگر این جراحی جدا کردن بخش‌هایی از مغز که موجب بروز تشنج می‌شوند از سایر بخش‌های مغز است.
برای برخی از افراد جراحی می‌تواند تعداد تشنج‌ها را کاهش داده یا متوقف کند.
اگر داروهای ضدصرع نتوانند از بروز تشنج‌ها پیشگیری کند یا به‌طور معنی‌داری از تعداد تشنج‌هایی که یک فرد دارد، بکاهد، جراحی ممکن است به‌عنوان روش درمان دیگری درنظر گرفته شود.
اگر فردی واجد شرایط جراحی در نظر گرفته شد، قبل از انجام جراحی لازم است چند آزمایش انجام دهد.
یکی از آزمایش‌هایی که گاهی برای تشخیص صرع استفاده می‌شود، انجام اسکن مغز است.
فرد ممکن است یک اسکن MRI یا یک سی‌تی‌اسکن انجام دهد.
اگرچه این دو روش از تکنولوژی‌های مختلفی استفاده می‌کنند ولی حاصل هر دو تصاویری از مغز است که ممکن است علت صرع فرد را نشان دهد.
این علل می‌توانند شامل وجود جراحت در مغز، ناهنجاری‌های توسعه‌ی مغز (مشکلاتی در نحوه‌ی تشکیل مغز) یا آسیب به مغز در اثر ورود آسیبی به مغز یا پس از عفونتی نظیر مننژیت باشند.
اگر فردی برای انجام عمل جراحی صرع در نظر گرفته شد، لازم است قبل از عمل آزمایش‌هایی را انجام بدهد.
این موارد می‌تواند شامل اسکن‌های MRI بیشتر، الکتروانسفالوگرافی (EEG) و دورسنجی ویدئویی باشد.
اسکن‌های دیگری نیز ممکن است با ردیابی یک ماده‌ی شیمیایی که به بدن تزریق می‌شود، انجام شود.
این امر می‌تواند اطلاعات دقیقی درمورد اینکه تشنج‌ها در کجای مغز آغاز می‌شوند، فراهم کند.
این آزمایش‌ها تأیید خواهند کرد که آیا:
آیا جراح قادر است ضایعه‌ی صرعی را در مغز پیدا کرده و آن را از مغز خارج کند؟
آیا بخش‌های دیگر مغز نیز ممکن است تحت‌تاثیر جراحی قرار گیرند؟
آیا شانس توقف تشنج‌ها بوسیله‌ی جراحی قابل قبول است؟
آیا بیمار دارای مشکلات سلامتی دیگری است که نتواند این نوع عمل جراعی را انجام دهد؟
درمان صرع در طب سنتی
یکی از بهترین دمنوش ها برای مبتلایان به صرع دمنوش زنجبیل می‌باشد.
دمنوش زنجبیل یکی از مفیدترین چای‌های گیاهی است که برای تسکین دردهای ناشی از بیماری صرع به بیماران توصیه می‌شود.
بهتر است همراه با زنجبیل مقدار بسیار اندکی نیز زعفران همراه شود.
اثر اصلی این دمنوش همان کاهش دردهای ناشی از صرع است.
مصرف این دمنوش تا دو فنجان در روز مجاز می‌باشد.
درمان صرع در طب سنتی
* بهارنارنج یکی از یکی گیاهانی است که برای کنترل سردردهای ناشی از صرع بسیار توصیه می‌گردد.
بهارنارنج به هر صورتی که مصرف گردد (چه به‌صورت دمنوش، و چه به‌صورت عرق بهارنارنج و….) مفید است.
اگر میزان و مقدار سردرد زیاد باشد می‌توان در دمنوش بهارنارنج از گیاه زوفا نیز کمک گرفت.
* افراد مبتلا به بیماری صرع بهتر است از مصرف مواد و نوشیدنی‌های حاوی کافئین اکیداً خودداری کنند.
نوشیدنی‌های کافئین دار سبب بر هم زدن تعادل مزاجی مغز می‌گردند و همچنین سرعت جریان‌های الکتریکی مغز را افزایش می‌دهند و از این طریق می‌توانند سبب فزونی طوفان‌های الکتریکی و تشنجی مغز گردند.
درمانگران مکاتب درمانی مختلف نوشیدن چای، قهوه، نسکافه و انواع نوشابه‌های گازدار را برای افراد مبتلا به صرع جایز نمی‌دانند.
این گروه همچنین استفاده از مواد خوراکی شیرین مانند قندوشکر و شیرینی‌ها را مناسب حال افراد مبتلا به صرع نمی‌دانند.
علاوه بر این، توصیه شده بیماران مبتلا به صرع مصرف انواع غذاهای آماده، تخم‌مرغ‌های ماشینی و استفاده از انواع گوشت‌های قرمز، سس، گوجه‌فرنگی، عدس، سیب‌زمینی را کمتر در رژیم غذایی روزانه خود مصرف کنند.
* ورزش ملایم و آرام و پیاده‌روی منظم و مرتب حداقل به مدت ۳۰ دقیقه در طی روز برای این دسته از افراد توصیه می‌گردد.
* استعمال انواع مواد مخدر و دخانیات برای مبتلایان به صرع ممنوع می‌باشد.
ازآن‌جهت که استعمال انواع مواد مخدر سبب بر هم زدن جریان ثابت عصبی مغزی می‌گردد می‌تواند موجب بر هم زدن ریتم ثابت بیماری صرع نیز گردد.
همچنین در افراد آلوده به مواد مخدر ترک اعتیاد می‌بایست حتماً زیر نظر یک متخصص صورت گیرد زیرا ترک‌های خانگی ممکن است با شوک‌های تشنجی شدیدی همراه باشند.
* از خیره شدن مستقیم به انواع نورها، و در معرض صدای بلند قرار گرفتن، همچنین مواجهه با هوای سرد و یا گرم شدید می‌بایست اکیداً پرهیز شود.
* مبتلایان به صرع می‌بایست در وعده‌های غذایی خود به‌طور ویژه از بادنجان استفاده کنند.
برخی از توصیه‌های غذایی برای مبتلایان به صرع به شرح زیر است:
* مصرف دارچین، مشک و هر چیز خوشبو و معطر.
* نوشیدن سکنجبین که در زمستان با آب گرم و در تابستان با آب سرد نوشیده شود.
* مصرف نان تهیه‌شده از گندم سفید و مناسب.
* مصرف گوشت جوجه، گنجشک، بزغاله، آهو، کبوتر.
* مصرف تخم‌مرغ، عسل، انجیر و گردو و پسته.
* پرهیز از نوشیدن آب یخ پس از استحمام.
* پرهیز از خوردن گوشت گاو و گوسفند و بز و ماهی.
* پرهیز از مصرف شیرینی و چربی.
* پرهیز از مصرف سبزی‌ها به‌ویژه کرفس.
* پرهیز از شلغم، ترب، کلم و هویج.
بیماری صرع ارثی است؟
بیماری صرع یک بیماری ژنتیکی است؟
پاسخ بسیاری افراد به این پرسش، مثبت است.
جالب است بدانید،امکان بروز صرع در کودکانی که پدر یا مادر آنها دچار صرع است، ولی عامل خطر دیگری برای ابتلا به صرع ندارند، پایین است.
دکتر فرزاد اشرافی، متخصص مغز و اعصاب می‌گوید: پدر یا مادری که به صرع مبتلا هستند، نباید نگران ابتلای فرزند خود به صرع باشند، اما باید کودک خود را از نظر برخی علائم صرع که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند (مانند خیره‌شدن طولانی) تحت پایش قرار دهند.
بیماری صرع ارثی است
دکتر اشرافی می‌افزاید: به طور معمول از هر صد نفر، دو نفر در زندگی خود صرع را تجربه می‌کنند که اگر پدر کودک به صرع مبتلا باشد، این احتمال بالاتر است و در ابتلای مادر، این خطر کمتر از پنج‌درصد است، اما اگر هر دو والد مبتلا به صرع باشند خطر کمی بالاتر می‌رود و البته به این معنی نیست که حتما کودکان به صرع مبتلا می‌شوند.
دکتر حسین دلاور کسمایی، مشاور پژوهشی انجمن صرع نیز در این باره توضیح می‌دهد: احتمال بروز صرع در خانواده افراد مبتلا به صرع کمی بیشتر است، اما بسیاری از مبتلایان هیچ خویشاوند مبتلایی ندارند و اکثر والدین مبتلا نیز فرزند‌شان به این بیماری دچار نمی‌شود .
این متخصص مغز و اعصاب تاکید می‌کند: صرع را می‌توان مجموعه اختلال‌هایی دانست که تمایل به بروز حمله تشنج دارند.
صرع انواع مختلفی دارد که فقط نوع بسیار نادری از صرع به دلیل تغییر در یک ژن می‌تواند به صورت صفت ژنتیک ساده یک فرد را مبتلا کند و سایر انواع صرع، علاوه بر تعامل‌های چندگانه ژن‌ها برای بروز، به عوامل محیطی نیز نیاز دارند.
کدام یک از انواع صرع بیشتر از بقیه موروثی است؟
ظاهرا بستگان افراد مبتلا به صرع ژنرالیزه (یعین افرادی که براساس الگوی بررسی دستگاه نوار مغز، هر دو بخش مغزشان در زمان حمله تشنج درگیر است) بیش از بیماران مبتلا به صرع پارشیال (افرادی که براساس الگوهای بررسی EEG حمله تشنجی شان در بخش واحدی از مغز آغاز می شود) مستعد ابتلا به حمله تشنجی هستند.
والدینی که سابقه حمله صرع ابسانس ژنرالیزه دارند نسبت به بیماران مبتلا به دیگر انواع حمله ژنرالیزه یا فوکال، بیشتر احتمال داشتن فرزندانی با همان شرایط را دارند.
امکان حذف صرع از یک نسل
همان طور که پیش از این گفته شد، بیشتر انواع صرع محصول مجموعه ای از ژن و تاثیرات محیطی است.
به این ترتیب امکان عدم انتقال صرع از نسلی به نسل بعد وجود دارد.
درواقع تمام افراد مبتلا، موجد انتقال و ایجاد صرع در نسل بعدی نیستند.
بنابراین اگر ژن ها به نسل بعد منتقل شوند، تمام افراد خانواده مبتلا نخواهندشد.
عوامل موثر بر انتقال صرع از والدین به کودکان
پزشک مشاور می تواند به این مساله پاسخ دهد، پزشکان و پرستارانی که در این زمینه آموزش های تخصصی دیده اند، مشاوران ژنتیک و دیگر متخصصان سلامت می توانند به فرد مبتلا در امر بررسی سابقه پزشکی، سابقه بیماری در خانواده و در صورت امکان محاسبه ریسک ابتلای کودک به صرع کمک کنند و پیشنهادهایی برای انجام آزمایش های خاصی ارائه دهند.
اگرچه شواهد بسیاری درباره نقش اساسی ژن در ابتلا به صرع وجود دارد، آنچه مهم است تشخیص نوع ژن هایی است که در این امر دخیل اند، مسئله ای که هنوز در بسیاری از افراد مشخص نیست.
بررسی خانواده افراد مبتلا به صرع می تواند به دانش ما در این زمینه و احتمالا یافتن راه های تازه ای در امر درمان و حتی پیشگیری از ابتلا به آن منجر شود.
امکان انتقال صرع از والدین به فرزندان
به نظر می رسد که انواع معینی از صرع در خانواده منتقل می شود.
برخی بررسی ها نشانگر این امر هستند که خطر ابتلا به صرع در خواهران، برادران و فرزندان افراد مبتلا به اختلال های تشنجی چهار تا هشت درصد است.
(به عبارت دیگر، چیزی حدود یک در ۲۵ و تا یک در ۱۲) در حالی که خطر ابتلا در جمعیت عمومی حدود یک تا دو در صد است. (بین ۱ درصد و یا ۲ درصد).
با این وجود باید به یاد داشته باشیم که هرچند خطر در خانواده افراد مبتلا به صرع بیشتر است، اما بسیاری از مبتلایان به صرع هیچ خویشاوند مبتلا به صرعی ندارند و اکثر والدین مبتلا به صرع نیز فرزند مبتلا به صرعی ندارند.
